Paghamon...

Natatandaan nyo ba yung aking paghamon tungkol sa Bilis ng Mata? Yung tungkol sa bilang ng ilaw sa MRT mula sa Guadalupe patungong Buendia, sa kanang bahagi ng tunnel? May naglakas ng loob na tanggapin yung aking hamon… si M.E.

“Ihanda mo ang premyo ko!”, wika ni M.E. “Siguradong tama ako sa bilang ko”, dugtong pa nito. Sa totoo lang, pinabilib nya ako. Sa lakas ng loob na tanggapin ang hamon ko, at tapang ng loob para tiyaking tama sya. Pero sa isip ko, mayabang din ang isang ito. Kasi siguradong matatalo lang sya. Pero inihanda ko pa rin premyo nya kung saka-sakali. At ang pampalubag loob din kapag sya ay nagkamali.

Dumating ang oras ng katotohanan. Paano malalaman ang tamang kasagutan ng walang dayaan? Napagkaisahan naming isulat sa kapirasong papel ang aming mga kasagutan. Pagakatapos, tulad sa eskuwelahan, palitan ng papel pagakatapos.

Hindi sya makapaniwala sa nakitang sagot ko! Lumalabas kulang sya ng 7 hanggang 8 ilaw sa MRT… hindi sya makapaniwala kasi siguradong-sigurado daw sya sa kanyang kasagutan. Kung may aktuwal daw ba akong bilang ng mga ilaw base sa record ng MRT. Sabi ko wala… hindi daw sya papayag… pero tinanggap nya yung pampalubag-loob kong premyo.

Makaraan ang ilang araw, sinabi nya sa akin na mukhang mali nga ang kanyang sagot. Pero hindi pa rin nya matanggap na tama ang aking bilang. Pero mabuti na rin kasi, inamin niyang kulang ang kanyang bilang at mukhang mas tama ako… Hanga ako talaga sa tibay ng dibdib ng taong ito.

Minsan sa ating buhay, may mga paghamong kusang dumarating. Kung paano natin haharapin ang hamong ito, ang tunay na pagsubok para sa atin. Kung sa paniniwala nating tama tayo, ipaglaban natin. Pero kung dumating ang panahon ng pagkatalo, sana, buong tapang pa rin nating harapin na tayo ay maaari ding magkamali. Yun ang tunay na leksyon sa ating buhay….

Si Teebee... Bow!

Mahigit dalawang linggo ng sira ang aking Telebisyon, o TV sa mas nakakaraming tao. Unti-unti kong naramdaman kung paano nabago ang buhay ko sa pagkawala ng TV. Sabagay, dati namang wala akong TV. Pero simula ng magkaroon ako, halos doon umikot ang buhay ko kapag nasa bahay ako. Haay, ano ba ang nangyari?

Kasiglahan noon ng mga balita tungkol kay Angelo de la Cruz, yun ang huli kong natatandaang isyu noong panahong hindi pa bumibigay ang TV ko, si Teebee. Sabagay, naisip ko, may katandaan na rin sya. Halos sampung taon na rin yun! Regalo sa akin si Teebee... Sikat na sikat siya nung taong yun, 1994. Kasi sya yung unang modelo na lumabas na may "SubWoofer" or "Extra Bass (XB)" para higit mong maramdaman ang dagundong sa pinapanood mo. Ilang bahay na rin ang nalipatan ko, lagi kong kasama si Teebee. Ilang gamit na rin ang naadhika ko, para higit kong maramdaman ang saya ng pagsasama namin; VHS, Playstation, VCD, DVD.... tanging naiwan na lang ay yung playstation at DVD na halos kasa-kasama ko sa araw-araw bago ako matulog sa gabi.

At isang umaga, paggising ko, tulad ng normal na nakagawian ko, ginising ko si Teebee para makabalita naman ako sa umaga, habang nag-aayos sa pagpasok sa opisina. Pagkatapos ng Balita, inilipat ko sya sa paborito kong "Music Channel" para naman medyo makasunod ako sa usong musika... At bago ako umalis ng umagang yaon, maingat ko syang pinagpahinga para handa na syang muli sa pagbalik ko sa gabi.

Pagdating ko ng gabing yaon, binuksan ko ang ilaw, isinaksak ko ang switch, kinuha ko ang remote control sabay pindot ng "ON". Katahimikan.... pindot ko ulit ang "ON".... may konting tunog. "ON" ulit... kzzzdzzzzzssst! Ano yun???? may parang pumuputok sa loob ni Teebee! Hindi siguro natunawan.... "On" ulit! KzzzksszskxskxcdcdvfrfrT!!!! Waring daing ni Teebee! At madali ko ng tinanggal sa switch ang plug. Yun ang huling pagsasama namin ni Teebee. At simula ng araw na yun, hindi ko na rin nakasalamuha si Playstation at DVD.... huhuhuhuhuhu.. Tanging si Teebee pala ang buhay namin... Pinatingnan ko si Teebee, mukhang medyo malaki ang aking magagastos... nalungkot ako. Wala pa akong perang pampagamot kay Teebee! Nakakalungkot talaga...

Nung mga unang araw, ang tanging epekto ng pagkakasakit ni Teebee, ay ang maaga kong pagtulog, at maagang paggising. Nakakapasok na ako ng medyo maaga sa opisina pero hindi ko alam ang nangyayari sa paligid ko. Sa mga sumunod pang araw, unti-unti kong naramdaman ang lungkot ng pag-iisa sa aking bahay... Parang nawalan ako ng kaibigan, isang tunay na kaibigan. Nawala ang aking taga-aliw sa panahon ng lungkot, karamay sa panahon ng mga paghihinagpis, at kalaro sa panahon ng pagiging isip-bata ko at panahon ng saya... unti-unti, naisip ko ang mga panahong pinagsamahan namin. Sampung taon halos... isang kaibigan, kasama, parang relasyong biglang naputol dahil sa dagok ng tadhana... Madaming pagsubok ang aming nadaanan at nalampasan na.... kaya ang tangi kong hiling, isang pagkakataon pa... na sana'y malampasan namin ito....

Teebee, para sa iyo ito.. at dalangin ko, sana gumaling ka agad.... para muli tayong magkasama... ng sampung taon pa ulit at higit pa!